تنگنایی ام بی شمار

 

جهان پیراهنی کبود

تنگی ام می کند

از سلول هایم پیش / بیش

آفتابِ چیده چیده  بر چهره ی پیراهن زمین

صبرم /اما/در عنابی دقیقه ها نمی پیچد

خار در سنبله های اکنون  زدی

ضیافت شکست آفتابی ات

من بودم و شیراز به دور حافظ اش می گشت

بی تبار بودم در پی ات

زهرایی به خلوص سیمین ات

سخت در چشمه های بی حوالی، دنبال در دنبال/ای همیشه ی بی انجام

اساطیر حبشی صورتت

زخم می زد و زخم می خورد

 حولی بر هَروله ها

پیروز می شوی

بر شکاکیت فلسفه های زمین

بر نشانه هایی از دوارهای عاطفیت

می گذشتم بر چشمانت

شعر می نوشتم

و  سایه ها لرز می انداخت بر شیرازه ام

و شیرازه ام/ همه ی حرف های جانبی جهان

غایبِ بی ترانه

غربتیِ اعظم

تو بودی و پرسش هایی از هیاهویی سوگ وار

تو بودی و  بی شمارِ حرف های نزده

سرد بودم /مور مور دوره های دور

 هیجاناتی در اطناب لحظه ها

تنگ /نایی ام ... بی شمار