گذرِ بی عبور

کار از کار که بگذر
می گذر این عبور
ابر بر تن تاب خورده ی باران می نشیند
صدا بر فراز قمری قو قو می کند
جا پُر می شود از نسیم
و حوض  در پی موج ، ماهی می شود
خُلق در دل زمین می روید
حساب در حساسیت شب می پوسد
حرف هایی که کاسه ی صبح را لبریزند
ساز را به حواس هوا می کشند
 شورمی آید با موسیقی صدا
با چشم های  سیاه  و خُل

و بازهمه ی خوش ها
من را یک جا ،گیرمی اندازند

بعد از  گذرازاین بی عبور

​