مرگ رنگ

پیوندهای خونی درگرگ می نشست

و دندان بهترین اصل برابری بود

تاریخ با تای ناپیدا

زبان در تابِ تن اش درگیر

و من طوری درسرم نشستم

که هیهات از کلمه برخاست

آواز بخوان

آواز بخوان واز مدار ناصواب، سار را صدا بزن

این مشکوک های خراب

این توهم های حتمی

این درها که از قفل سنگین ترند

و اینها همه چاره اند که در درمان ، درمانند

دست ها را بگو، آسمان را بخیل کند

چشم را بگو، ازمنظره بیفتد

و ای سیب به درخت خودت باز گرد

این همه توالی تاریخ را قلب رقم زد

این همه اتفاق که گرگ شد ودرید

و این پیوندهای خونی ،که از اصل نردبانی اش هم سقوط