فصل بریده ی تبعید

​

اردیبهشت ام شکست

اقاقی ام صورتش را سیاه

روزهایی این

روزهایی آن

پوست چرق چرق ...چین بردار

کِش بیا در رقص های روی هووی

تاتی تاتی

تن برجرم های نباتی بمال

صدا زدیم سار بیاید این ورها ....آه شد و پر ریخت هوا

دنگ دنگ بی زبان می ریزی به روز

چین چین چاره می باری به چون

وهمه ی قصه ها که هی دوووود!

 کودکم... کودکم؟ کوکی بازبر تاریِ تکرارها؟

و این شد و نشدهایی که هی می شود و باز نشد 

فصل بریده ی تبعید

دل در هوای ارغوانیِ پارک های بالا

دل در هوای اقاقیای کوچه های پایین

و دل دل در زبانی که از چشم کمتر است