آیه های ویرانی 

این که حواسم پس می رود و نمی بیند

این که شریان های هوا از بینی ام رد نمی شود
اینکه پوستی قفسه ی سینه را می فشرد
فصل ها
سودای فرار دارند و نمی روند
اینکه بساط آتش و دود و حلق و قصه و خیابان است
اینکه گریز را با گافی سرکج می نویسند و باز
خراب تر از هر آواری ، روی دست شعر می ماند
اینکه کرکس های طفیلی بر دامن هیولا می نشینند
اینکه دست ایمان تنهاتر از همیشه است

و آیه های ویرانی پا را فراتر می گذار
اینکه
اینکه
اینکه
پس مانده های هوای هر روز را استنشاق می کنیم
گوش ها پشت داد و بیداد گم می شوند
و زور و همهمه از سر روزمان بالا می رود
دروغ از زبان زهردار قرارداد می ریزد
کودکان ناله می کنند
روزهای تولد سر می رسند
آغوش های منتظر آواز می خوانند
دست ها به دور گردن و شانه ابوعطا سر می دهند
اینکه
اینکه
اینکه
هنوز
این شعر است
که از چشم های منتظرم سرریز می شود! شود!